Ποιειν Και Πραττειν - create and do

You are here: Home » Poets » Hatto Fischer » Autumn leaves 2016

Autumn leaves 2016

 

     

How to interpret silence, if all are still on a steep slope of recovery?

The slow pace of the walkers suggests going has become difficult.


   

 

 

                    Too many burdens,

                                           too many out-times!



    

 

We think when walking in our thoughts

                    listening to advises friends gave free of charge

and yet more people flee, hear the footsteps of those following,

not all with good intentions, but still in pursuit as if chased by fear,

while destiny lies ahead like a breathless runner who collapsed before the goal

could be reached. We depart but never arrive. Endless journeys

in our imagination let us return to what was in vain in the past.

Not voices but footsteps are listened to. It should be the reverse.
 

             

At the near-by river the tunes of Leonard Cohen can be heard,

while Dylan stays silent, as if he has not been marked by world attention.

The focus on the lyrical song is one thing, the lyrics of the songs another.

When will Mary-Ann be stretched out

                 like a river

                             in between trees

          all now in their autumn colours?

 

                               What breathtaking view!

      

At one spot a man watched his dog jump in and out of the water to fetch a stick.

                   People passed by. Some stopped.

                               The younger ones begin to play with the dog.

Agility and boundless energy lets the dog jump around. Laughter ignites the near-by trees.

 

     

 

                                     It is autumn alright.

     

Watching the leaves descend one by one,

or many more all at once

when the wind rustles through the trees,

it is as if nature has gone nearly wild.

Here then speaks the language of diversity

exactly as to what it takes

to bring out beauty

only to be perceived from a certain angle

allowing to see when nature colours the water

in red and yellow and sometimes greenish.

 

        

 

                                   There are others which have turned

                                                       almost completely purple, if not pale.


        

 

Hush, the silence reigns, lets others breathe, and those who run,

let these leaves catch up with them, for to fall or to descend

is to pick up once again the rhythm of the earth waiting for spring to come

                                               next year.

 

      

 

hatto fischer

Berlin 23.10.2016

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ
 
Πώς να ερμηνεύσεις τη σιωπή, αν όλα βρίσκονται ακίνητα σε μια απόκρημνη πλαγιά ανάνηψης
Tο αργό βήμα των περαστικών υποδηλώνει ότι η μετάβαση έχει γίνει δύσκολη.
Πάρα πολλά φορτία,
πάρα πολλές λήξεις χρόνου!
Αναλογιζόμαστε, όταν περπατάμε στισ σκέψεις μας,
ακούγοντας συμβουλές που φίλοι έδωσαν δίχως χρέωση
και όμως περισσότεροι άνθρωποι φεύγουν, ακούνε τα βήματα εκείνων που ακολουθούν,
όχι όλοι με καλές προθέσεις, αλλά ακόμα σε καταδίωξη σαν να διώκονται από το φόβο
ενώ το πεπρωμένο κείτεται μπροστά σαν ξέπνοος δρομέας που καταρρέει πριν ο στόχος
επιτευχθεί. Αναχωρούμε αλλά ποτέ δεν φθάνουμε. Ατέλειωτα ταξίδια
στη φαντασία μας αφήνουν να επιστρέψουμε σε αυτό που ήταν μάταιο στο παρελθόν.
Όχι φωνές, αλλά βήματα ακούγονται. Θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
 
Στον κοντινό ποταμό ηχούν οι μελωδίες του Leonard Cohen,
ενώ ο Dylan μένει σιωπηλός, σαν να μην έχει προσελκύσει την προσοχή του κόσμου.
Η επικέντρωση στο λυρικό τραγούδι είναι ένα πράγμα, οι στίχοι του τραγουδιού ένα άλλο.
Πότε η Mary-Ann θα απλωθεί
σαν ποτάμι
ανάμεσα στα δέντρα
που είναι τώρα ντυμένα στα φθινοπωριάτικα χρώματά τους;
 
Τι θέαμα που κόβει την ανάσα!
Σε μια στιγμή ένας άνδρας παρακολουθούσε το σκύλο του 
να πηδά μέσα και έξω από το νερό για να πιάσει ένα κομμάτι ξύλο.
Άνθρωποι πέρασαν. Κάποιοι σταμάτησαν. Ο νεότερος αρχίζει να παίζει με το σκύλο.
Η ευκινησία και η ασυγκράτητη ενέργεια κάνει το σκύλο να πηδά γύρω. Γέλιο ανάβει στα γειτονικά δέντρα.
 
Είναι κιόλας φθινόπωρο.
 
Αν προσέξεις τα φύλλα να πέφτουν ένα-ένα ή περισσότερα μεμιάς όταν ο άνεμος θροϊζει ανάμεσα στα δέντρα,
βλέπεις μια φύση που σχεδόν έχει γίνει άγρια.
Εδώ λοιπόν μιλά στη γλώσσα της διαφορετικότητας
ακριβώς ως προς το τι χρειάζεται
να αναδείξει την ομορφιά
μόνο για να γίνει αντιληπτή από μια γωνία 
όταν η φύση βάφει τα νερά 
κόκκινα και κίτρινα και καμιά φορά πρασινωπά. 
 
Υπάρχουν άλλα που έχουν γίνει
σχεδόν εντελώς ερυθροκύανα, αν όχι ωχρά.
Ησυχία, η σιωπή βασιλεύει, άσε άλλους να αναπνέουν, και εκείνους που τρέχουν
άσε αυτά τα φύλλα να τους προφθάσουν
γιατί το να πέφτεις ή να φθίνεις
είναι να πιάνεις ξανά το ρυθμό της γης που προσμένει την άνοιξη να έρθει 
τον επόμενο χρόνο.
 
Translated by

PENELOPE I. NTOUNTOULAKI

^ Top

« Zeichnerische Gedichte 2016 | Publications »