Navigation
- Home
- Philosophy
- Europe
- International
- Peace efforts
- Poets
- Artists beyond Images
- Culture
- Newsletter
- Links
- Imprint
The Common Discourse of Mankind - Angelos Delivorias
Greek text below
Ladies and gentlemen,
Due to the strictures of time and the demands of the subject which, perhaps recklessly, I have chosen to negotiate, my introduction is a variation of an earlier, more fully elaborated text. Then, from analogous starting points, I argued that our first and foremost universal obligation is to collect, protect and enhance the components of cultural tradition in general. I defined as the second, equally important and parallel obligation the processing and classification of the accumulated cultural documents, the interpretation and presentation of them to the public, the circulation of them among the scientific community and the delivering of them to society as a whole. This last is articulated with the third and most serious aspect of our obligations, namely the par excellence “pedagogical” mission of the cultural product.
There is, I think, no doubt that culture, by its very make up, functions as a school, transmuting the past into a dynamic factor of the present and the future, as it familiarizes the younger generations and the wider public with the historical significance and the moral dimension of intellectual production. Indeed, given the fact that cultural goods, in contrast to linguistic idioms, obey a common coded system of communication, in such a way as to appeal to human receptivity independently of their geopolitical or racial, class or theological starting point, I could add as fourth target the established petition for an international understanding and solidarity: in this case culture, just like the blood flowing in the veins of living organisms, functions as basic cohesive constituent in the single entity that mankind is as a whole.
On a similar occasion I had argued that the encouraging, consoling and reinforcing role of culture, in whatever complicated, painful and certainly painstaking evolutionary processes the humanization of man demands, surpasses by far the dilemmas regarding the evaluative priority between foundations and superstructures, which the scripts have raised in Manichaeistic and divisive ways. Because culture, in the last analysis, is something else, entirely different from that which for absolutely understandable reasons was conceived by the geopolitical brain of Mr Samuel Huntington, since it neither divides nor is divisible. But as component tissue it harmonizes in conciliatory manner local particularities and linguisitic idioms, theological beliefs and national traits, spatially and temporally distant intellectual and artistic achievements. It is, in other words, the heart and the mind, whatever builds and bonds the existence, or – if you wish – the internal discourse upon which dialectical mechanisms of the situation in the making are founded in order to be mobilized and function effectively. In the depressing deadlocks of every pessimistic prospect only culture can inspire us with an at least low-intensity revitalizing breath of optimism.
Today I feel the need to stress that the meaning of culture covers a broad spectrum of experiences of the mind and the senses, that is, of intellectual and aesthetic achievements, which transcend by far the extent of the artistic events with which its content is wrongly identified almost exclusively in the common consciousness. Consequently, in order to comprehend the true dimensions of its function and to serve responsibly the values of its mission, we must be liberated sometime from the limiting subjection of the cultural idea to the calls of the various versions either of Art or of intellect.
There is nothing original in maintaining that in this sense culture is served equally by concert halls, theatres and cinemas, organizations and foundations, universities, research centres and academies which promote the scientific procedure and animate its cultivation: from Philosophy, Physics and Mathematics to Astronomy and Cosmology, from Poetry, Prose and History to Geology, Palaeontology and Phytology, from Zoology, Anthropology and Biology to Medicine. Exactly the same is true of Archives of all kinds, the Museums but mainly the Libraries, in which the aesthetic (artistic), spiritual and scientific toil of the universe is gathered together and protected. There, after all, the dynamic role of knowledge and of thought in the challenge of new stimuli, questions and doubts is enhanced, while concurrently a fundamentally important message concerning the value of the collective cultural memory for the cohesion and survival of mankind is transmitted: its common discourse.
If, however, culture is truly the common discourse of mankind, then those who serve it, house it and protect it, conserve and transmit it, must be aware that they should not operate simply and only with the logic of the Ark of the Covenant, but with the strategy of a revolutionary mentality that will not flinch in the face of the dangerous adventure and will not be frightened by the possibility of the radical overthrow. This means, however, that the deeper and essential discourse of the existence, the entity of culture must become understood, that the responsibility for the common mission and the exploitation of the inexhaustible promises of its frequently dormant armory is accepted. It means too that those who serve it must embrace the principles of equality and complementariness, which draw together its forces, giving deeper meaning to fraternity and casting off the usual entrenchment of an autarky self-satisfied by those crumbs provided here and there in order to close hungry mouths.
At last, let us understand that the individual local problems directly concern us all, both those serving in the centres and those committed to the periphery of outlying provinces. Let us understand that the internal tie linking hommes de culture around the world is exceptionally strong, that extroversion is a healthy expression of thriving sociability, that the games are played today or are lost in a much wider framework. In the last analysis, whatever tolerance shown towards the non-existence of Libraries and Research Centres is not unrelated to the impassive reaction to the burning and looting of the historic library of Baghdad or the escalating fanaticism that is destroying precious cultural testimonies from Syria to Afghanistan. Let us overcome the barriers of self-restraint, let us actively transmit the brotherly messages of culture beyond the geographical boundaries of our States. But at the same time, let us become preachers of the introduction and the dissemination of foreign cultural values. That is, let us rid ourselves of the navel-gazing persistence in ethnocentric ideas and let us give ourselves freely to the fascination of the teachings of other traditions, other achievements and other ideals, dynamically transmuting the content of the notorious globalization or, rather, blowing it up.
To this branch in particular of our obligations, we must respond not only because we believe absolutely in the truth of the ancient maxim “United We Stand”, not only because we consider friendship and understanding, support and collaboration as essential prerequisites for the favourable outcome of common efforts, but because we have identified these goals with the enunciation of the “common discourse” to which my introduction was devoted: the dialogue of mankind through culture.
Here it should be noted that Culture as equal if not superior to every other sector of public responsibility falls principally under the jurisdiction of the State. Thus, it is embroiled inevitably in the cogs of the machineries of the State, as result of which it is directly dependent on the policy controlling their function. According of course to the doctrine espoused and publicized, in words only, by all political factions without exception, Culture is the heavy industry of every country. An industry, however, that is totally indifferent to the appropriate beneficial diffusion and productive consumption of its products, to the advertisement and export of these, as well as to the simultaneous introduction of those necessary spare parts that would modernize its mechanisms. The exclusive responsibility of policy for the prevailing situation is in no way mitigated by some hovering doubts about the true causes of the evil. That is, whether these causes can be attributed to a certainly pardonable ignorance, and elevated condescendingly to the more general cultural under-development of the representatives of authority. Or rather whether they should be considered as intentional, in order to ensure the perpetuation of the clientage relations and the traditional party tradeoffs in the much-troubled field of a Civil Administration which too is suffering wholly.
In the total ruination of the idea and the ideals of Culture, politics is aided and abetted by television and electronic media, a significant part of the daily and periodical Press, the provocative challenges of life-style and wellness. An old-fashioned American-type dream that is difficult to erase from the dubious expectations of a qualitative upgrading of political values at sometime. The exclusive responsibility of the political authority for the depreciation and downgrading of Culture, for the fragmentation of the unity and the cohesion of its components, is more easily understood if we take into account certain fundamental principles which it would do no harm for us to discuss, to supplement, to ratify. Perhaps in fact they could be included in the founding credo of policy of another kind, another style and another ethos, non-aligned from the usual party tactic of the tradeoffs, the skilled turnabouts and the suspicious deals of the past.
Let politicians the world over be aware at last that Culture, the common discourse of mankind, is linked inextricably with Education, Science, Entertainment and the evolutionary processes of Society. That is why it transcends any variations that might distinguish locally its geographical, national, ideological or theological determinants. That as factor of primal importance it plays the leading role in improving the quality of daily life, by systematically cultivating self-awareness and conscientiousness, the sense of individual and collective responsibility, critique, ethos and spirituality, personal demeanour and social behaviour, dialogue and understanding at State and Interstate level, the identity of the Citizen and the obligations issuing from this. In other words, that it is precondition for the sound organization of every State in every sector of its domestic and foreign policy, and that its products cannot be evaluated on the criteria of the Market and indeed the Liberal Market, nor on those of nationalistic prejudices.
Angelos Delivorrias
Ομιλία Συνεδρίου
Ολυμπίας
Ο Κοινός Λόγος της Ανθρωπότητας
Κυρίες και κύριοι,
Οι περιορισμοί του χρόνου αυτής εισήγησης αλλά και οι απαιτήσεις του θέματος που, ασυλλόγιστα ίσως, επέλεξα να διαπραγματευτώ, με υποχρεώνουν να καλύψω το εισαγωγικό μέρος παραλλάσσοντας την αποκρυσταλλωμένη πυκνότητα ενός παλιότερου κειμένου. Τότε, με ανάλογες αφορμές, υποστήριζα ότι πρώτο και κύριο οικουμενικό χρέος μας είναι η περισυλλογή, η προστασία και η ανάδειξη των συστατικών της πολιτιστικής παράδοσης εν γένει. Ως δεύτερο, εξίσου σημαντικό και παράλληλο χρέος όριζα την επεξεργασία και την κατάταξη των συγκεντρωμένων πολιτιστικών τεκμηρίων, την ερμηνεία και τη δημοσιοποίησή τους, την επιστημονική τους διακίνηση και την επιβεβλημένη τους απόδοση στο κοινωνικό σύνολο. Το τελευταίο αυτό έχει να κάνει με το τρίτο και σοβαρότερο σκέλος των υποχρεώσεών μας, την κατ’ εξοχήν ‘παιδαγωγική’ δηλαδή αποστολή του πολιτιστικού προϊόντος.
Δεν νομίζω πως υπάρχει αμφιβολία ότι ο πολιτισμός, από την καταστατική του σύσταση, λειτουργεί σαν σχολείο, μετουσιώνοντας το παρελθόν σε δυναμικό παράγοντα του παρόντος και του μέλλοντος, καθώς εξοικειώνει τις νεότερες γενιές και το ευρύτερο κοινό με την ιστορική σημασία και την ηθική διάσταση της πνευματικής παραγωγής. Με δεδομένο, μάλιστα, το γεγονός ότι τα πολιτιστικά αγαθά, αντίθετα από τα γλωσσικά ιδιώματα, υπακούουν σ’ ένα κοινό κωδικό σύστημα επικοινωνίας, έτσι ώστε να προσφέρονται στην ανθρώπινη δεκτικότητα ανεξάρτητα από την γεωπολιτική ή τη φυλετική, την ταξική ή τη θεολογική τους αφετηρία, θα μπορούσα να προσθέσω ως τέταρτο στόχο το καταξιωμένο αίτημα μιας διεθνικής συνεννόησης και αλληλεγγύης: στην περίπτωση αυτή ο πολιτισμός, ακριβώς όπως το αίμα που κυκλοφορεί στις φλέβες και τις αρτηρίες των ζωντανών οργανισμών, λειτουργεί ως βασικό συστατικό συνοχής στην ενιαία οντότητα που αποτελεί η ανθρωπότητα στο σύνολό της.
Με μια ανάλογη ευκαιρία είχα υποστηρίξει ότι ο ενθαρρυντικός, παρηγορητικός και ενισχυτικός ρόλος του πολιτισμού, σε όσες περίπλοκες, επώδυνες και οπωσδήποτε χρονοβόρες εξελικτικές διαδικασίες απαιτεί ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου, υπερβαίνει κατά πολύ τα διλήμματα περί αξιολογικής προτεραιότητας μεταξύ θεμελίων και εποικοδομημάτων, τα οποία μας έθεταν μανιχαϊστικά και διχαστικά οι γραφές. Γιατί ο πολιτισμός εντέλει είναι κάτι άλλο, ολότελα διαφορετικό απ΄αυτό που για απολύτως ευνόητους λόγους συνέλαβε ο γεωπολιτικός εγκέφαλος του κυρίου Samuel Huntington, μια και ούτε υποδιαιρεί, ούτε όμως και υποδιαιρείται. Αλλά ως συστατικός ιστός εναρμονίζει συμφιλιωτικά τοπικές ιδιαιτερότητες και γλωσσικά ιδιώματα, θεολογικές δοξασίες και εθνικά γνωρίσματα, χωρικά και χρονικά απέχουσες πνευματικές και καλλιτεχνικές κατακτήσεις. Είναι με άλλα λόγια, η καρδιά και το μυαλό, ότι συγκροτεί και συνέχει την ύπαρξη, ή – αν θέλετε- ο εσωτερικός λόγος πάνω στον οποίο εδράζονται για να κινητοποιηθούν και να λειτουργήσουν αποδοτικά διαλεκτικοί μηχανισμοί του γίγνεσθαι. Στα καταθλιπτικά αδιέξοδα κάθε απαισιόδοξης προοπτικής μόνο ο πολιτισμός μπορεί να μας εμψυχώσει με κάποια, έστω και χαμηλής εντάσεως αναζωογονητική πνοή αισιοδοξίας.
Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω ότι το νόημα του πολιτισμού καλύπτει ένα ολόκληρο ανάπτυγμα από εμπειρίες της νόησης και της αίσθησης, από πνευματικές δηλαδή και αισθητικές κατακτήσεις, που υπερβαίνουν κατά πολύ την έκταση των καλλιτεχνικών γεγονότων, με τα οποία κακώς ταυτίζεται στην κοινή συνείδηση αποκλειστικά σχεδόν το περιεχόμενό του. Για να συλλάβουμε, επομένως, τις πραγματικές διαστάσεις της λειτουργίας του και να υπηρετήσουμε υπεύθυνα και τις αξίες της αποστολής του, πρέπει να απελευθερωθούμε κάποτε από την περιοριστική υπαγωγή της πολιτιστικής ιδέας στα κελεύσματα των διαφόρων εκδοχών είτε της Τέχνης είτε της νόησης.
Δεν θα πρωτοτυπήσω ισχυριζόμενος ότι, υπ’ αυτήν την έννοια, τον πολιτισμό υπηρετούν εξίσου τόσο οι Αίθουσες των Συναυλιών, τα Θέατρα και οι Κινηματογράφοι, οι Οργανισμοί και τα Ιδρύματα, τα Πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα και οι Ακαδημίες που προάγουν την επιστημονική διαδικασία και εμψυχώνουν την καλλιέργειά της: από τη Φιλοσοφία, τη Φυσική και τα Μαθηματικά ως την Αστρονομία και την Κοσμολογία, από την Ποίηση, την Πεζογραφία και την Ιστορία ως τη Γεωλογία, την Παλαιοντολογία και τη Φυτολογία, από τη Ζωολογία την Ανθρωπολογία και τη Βιολογία ως την Ιατρική. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τα πάσης φύσεως Αρχεία, τα Μουσεία, κυρίως όμως για τις Βιβλιοθήκες, όπου συγκεντρώνεται και προστατεύεται ο αισθητικός (καλλιτεχνικός), ο πνευματικός και ο επιστημονικός κάματος της υφηλίου. Εκεί αναδεικνύεται άλλωστε ο δυναμικός ρόλος της γνώσεως και της σκέψεως στην πρόκληση νέων ερεθισμάτων, αποριών και αμφισβητήσεων, ενώ ταυτόχρονα αναμεταδίδεται ένα βασικής σημασίας μήνυμα σχετικά με την αξία που έχει η συλλογική πολιτιστική μνήμη για τη συνοχή και την επιβίωση της ανθρωπότητας: Ο κοινός της λόγος.
Αν όμως ο πολιτισμός είναι πράγματι ο κοινός λόγος της ανθρωπότητας, τότε όσοι τον υπηρετούν, τον στεγάζουν και τον προφυλάσσουν, τον συντηρούν και τον αναμεταδίδουν οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πρέπει να λειτουργούν απλά και μόνο με τη λογική της Κιβωτού των 10 Εντολών. Αλλά με τη στρατηγική μιας επαναστατικής νοοτροπίας η οποία δεν θα διστάζει μπροστά στο φόβο της επικίνδυνης περιπέτειας και δεν θα τρομάζει από το ενδεχόμενο της ριζικής ανατροπής. Αυτό σημαίνει όμως ότι πρέπει να γίνει κατανοητός ο βαθύτερος και ουσιαστικός λόγος της ύπαρξης, της οντότητας του πολιτισμού. Να γίνει αποδεχτή η ευθύνη της κοινωνικής του αποστολής και της εκμετάλλευσης των ανεξάντλητων υποσχέσεων του εν υπνώσει συχνά αφημένου οπλοστασίου του. Σημαίνει ακόμα ότι όσοι τον υπηρετούν οφείλουν να ασπαστούν τις αρχές της ισοτιμίας και της συμπληρωματικότητας που συσπειρώνουν τις δυνάμεις του, εμβαθύνοντας περισσότερο στο νόημα της συναδέλφωσης και αποβάλλοντας τη συνήθη περιχαράκωση μιας αυτάρκειας, αυτοϊκανοποιημένης με όσα ψιχία παρέχονται κατά τόπους για να κλείνουν πεινασμένα στόματα.
Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι τα επιμέρους τοπικά προβλήματα μας αφορούν άμεσα όλους, τόσο αυτούς που υπηρετούν στα κέντρα, όσο και τους ταγμένους στην περιφέρεια ακριτικών περιοχών. Ας καταλάβουμε ότι ο εσωτερικός δεσμός που διασυνδέει τους ανθρώπους του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο είναι εξαιρετικά ισχυρός, ότι η εξωστρέφεια είναι μια υγιής εκδήλωση σφύζουσας κοινωνικότητας, ότι τα παιχνίδια παίζονται σήμερα ή χάνονται σ’ ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο. Η όποια ανοχή απέναντι στην ανυπαρξία Βιβλιοθηκών και Ερευνητικών Κέντρων δεν είναι εν τέλει άσχετη με την απάθεια που επιδείχθηκε όταν πυρπολήθηκε για να λεηλατηθεί η ιστορική βιβλιοθήκη της Βαγδάτης, ή όταν ο εντεινόμενος φανατισμός καταστρέφει πολύτιμες πολιτισμικές μαρτυρίες από τη Συρία ως το Αφγανιστάν. Ας υπερβούμε τα φράγματα της αυτοσυγκράτησης, ας αναμεταδώσουμε ενεργά τα αδελφικά μηνύματα του πολιτισμού πέρα από τα γεωγραφικά όρια των κρατών μας, ταυτόχρονα όμως ας γίνουμε κήρυκες της εισαγωγής και της διάδοσης των ξένων πολιτιστικών αξιών. Ας απαλλαγούμε δηλαδή από την ομφαλοσκοπική εμμονή σε εθνοκεντρικές ιδέες και ας αφεθούμε στην γοητεία που έχουν τα διδάγματα άλλων παραδόσεων, άλλων κατακτήσεων και άλλων ιδανικών, μεταλλάσσοντας δυναμικά το περιεχόμενο της περιβόητης παγκοσμιοποίησης, ή μάλλον δυναμιτίζοντάς το.
Σ’ αυτό ειδικά το σκέλος των υποχρεώσεών μας πρέπει να ανταποκριθούμε όχι μόνο γιατί πιστεύουμε απόλυτα στην αλήθεια της αρχαίας ρήσεως «η ισχύς εν τη ενώσει», ούτε μόνο γιατί θεωρούμε τη φιλικότητα και τη συνεννόηση, τη συμπαράσταση και τη συνεργασία ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την ευόδωση κοινών στόχων. Αλλά γιατί έχουμε ταυτίσει τους στόχους αυτούς με την εκφορά του «κοινού λόγου» στον οποίο αφιερώθηκε η εισήγηση μου : Του διαλόγου της ανθρωπότητας δια του πολιτισμού.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο Πολιτισμός ως ισότιμος, αν όχι υπέρτερος κάθε άλλου τομέα δημόσιας ευθύνης, εμπίπτει κατά κύριο λόγο στις αρμοδιότητες της Πολιτείας. Έτσι εμπλέκεται όμως αναπότρεπτα στα γρανάζια των κρατικών μηχανών, με αποτέλεσμα να εξαρτάται άμεσα από την ελέγχουσα τη λειτουργία τους πολιτική. Σύμφωνα βεβαίως με το δόγμα που ασπάζονται και διατυμπανίζουν μόνο στα λόγια όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές παρατάξεις, ο Πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία κάθε τόπου. Μια βιομηχανία ωστόσο παντελώς αδιάφορη για την πρέπουσα ευεργετική διάδοση και την παραγωγική κατανάλωση των προϊόντων της, για τη διαφήμιση και την εξαγωγή τους, καθώς και για την ταυτόχρονη εισαγωγή των αναγκαίων εκείνων ανταλλακτικών που θα εκσυγχρόνιζαν τους μηχανισμούς της. Την αποκλειστική πάντως ευθύνη της πολιτικής για την κρατούσα κατάσταση δεν τη μετριάζουν καθόλου κάποιες αιωρούμενες αμφιβολίες γύρω από τα πραγματικά αίτια του κακού. Αν δηλαδή τα αίτια αυτά μπορούν να αποδοθούν σε μια συγχωρητέα οπωσδήποτε άγνοια, και να αναχθούν συγκαταβατικά στη γενικότερη πολιτιστική υπανάπτυξη των εκπροσώπων της εξουσίας. Ή μάλλον αν θα έπρεπε να θεωρηθούν ως εσκεμμένα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η διαιώνιση των πελατειακών σχέσεων και η πατροπαράδοτη κομματική συναλλαγή στο καταταλαιπωρημένο πεδίο μιας Δημόσιας Διοίκησης, η οποία επίσης δεινοπαθεί καθολικά.
Στην καταβαράθρωση της ιδέας και των ιδανικών του Πολιτισμού η πολιτική έχει τη συνδρομή των τηλεοπτικών και ηλεκτρονικών μέσων, τη βοήθεια μιας σημαντικής μερίδας από τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, τη συνεπικουρία των ερεθιστικών προκλήσεων του life-style και της ευζωίας. Ένα παλαιοαμερικανικού τύπου όνειρο που δύσκολα θα μπορούσε να απαλειφθεί από τις αμφίβολες προσδοκίες για την οψέποτε ποιοτική αναβάθμιση των πολιτικών αξιών. Η αποκλειστική ευθύνη της πολιτικής εξουσίας για την υποτίμηση και την υποβάθμιση του Πολιτισμού, για την κατάτμηση της ενότητας και της συνοχής των συστατικών του γίνεται ευκολότερα κατανοητή αν ληφθούν υπόψη ορισμένες θεμελιακές αρχές. Οι οποίες δεν θα έβλαπτε να συζητηθούν, να ελεγχθούν, να συμπληρωθούν, να επικυρωθούν, ίσως μάλιστα και να συμπεριληφθούν στο καταστατικό πιστεύω μιας άλλου είδους, άλλου ύφους και άλλου ήθους πολιτικής, αδέσμευτης από τη συνήθη κομματική τακτική των συναλλαγών, των έντεχνων δολιχοδρομήσεων και των ύποπτων διακανονισμών του παρελθόντος.
Ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους οι πολιτικοί όλου του κόσμου ότι ο Πολιτισμός, ως κοινός λόγος της ανθρωπότητας, είναι δεμένος άρρηκτα με την Παιδεία, την Επιστήμη, την Ψυχαγωγία και τις εξελικτικές διαδικασίες της Κοινωνίας. Γι’ αυτό και υπερβαίνει τις όποιες παραλλαγές μπορεί να διακρίνουν κατά τόπους τους γεωγραφικούς, εθνικούς, ιδεολογικούς ή θεολογικούς του προσδιορισμούς. Ότι ως πρωταρχικής σημασίας παράγων πρωταγωνιστεί στην ποιοτική αναβάθμιση της καθημερινότητας, καλλιεργώντας συστηματικά την αυτογνωσία και τη συνειδητότητα, τη συναίσθηση της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, την κριτική, το ήθος και την πνευματικότητα, την προσωπική αγωγή και την κοινωνική συμπεριφορά, τον διάλογο και τη συνεννόηση σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο, την ταυτότητα του Πολίτη και τα εξ αυτής απορρέοντα χρέη. Ότι είναι δηλαδή προϋπόθεση για τη χρηστή οργάνωση κάθε κράτους σε κάθε τομέα της εσωτερικής και της εξωτερικής του πολιτικής και ότι η αποτίμηση των προϊόντων του δεν μπορεί να γίνεται με τα κριτήρια της Αγοράς και μάλιστα της Φιλελεύθερης, ούτε με τις όποιες εθνικιστικές προκαταλήψεις.
Άγγελος Δεληβορριάς
« Hellenism in Alexandria : Creating spaces of Exchange - Mohammed Awad | The Role of Dialogue in the Development of Presocratic Philosophy – N.I. Georgakellos »