Ποιειν Και Πραττειν - create and do

Antwerpen

Antwerp

Ik was dertien

toen ik dit droomde,

in het begin van de herfst,

bij mijn grootmoeder in Aleksandrovo.

Ik bevond mij in een onbekende straat

De huizen stonden zij ann zij,

also om zieh aan elkaar te warmen.

De daken staken in de hoogte

als hoeden van middeleeuwse dames.

Da mat-gekleurde vensterruiten,

gervat in loden raampjes, trilden.

In de lage grijze nevels smolt

de suikeren toren van een kathedraal.

Het gelui der klokken vulde, met de regen,

de smalle straten en de pleitjes.

Mannen met gezichten als van Albrecht Dürer

liepen voorbij; hun barden hielden

de druppels vast als struikgewas.

Boven bloemen en groenten en vogels

schreeuwden handelaars met rode wangen

raiuwe tweeklanken met rode wangen

rauwe tweeklanken en schurende g's.

Toen kwam ik bij een kerhof.

Tussen de stenen engelen las ik

op een van de verweerde zerken

mijn eigen naam.

Zo ver van ons huis in Aleksandrovo

Toen was ik voor het eerst in Antwerpen.

Maja Panajotova

I was thirteen years old

When I had this dream,

In the beginning of autumn,

At my grandmother’s in Aleksandrovo.

I found myself in an unknown street.

The houses stood closely packed in a row,

as if they wanted to snuggle up to each other.

The roofs soared up high

like medieval ladies’ hats.

Mat-frosted window-panes,

set in lead frames, trembled.

The sugar spire of a cathedral was melting away in the low grey mist.

The rain the tolling of bells filled up

the narrow streets and tiny squares.

Men with faces like Albrecht Dürer’s

passed by, their beards like shrubs

soaking up the raindrops.

Over flowers, vegetables and birds

red-cheeked salesmen cried out

raw diphthongizes and grating sounds.

Then I arrived at the cemetery.

In between the stone angels I read

on one of the weather-beaten tombstones

my own name.

So far from our house in Aleksandrovo.

It was the first time I came to Antwerp.

Maja Panajotova

Trs. Andriette Stathi-Schoorel  18.8.95