Vincent Van Gogh

Bedroom in Arles (1988)

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

Στους πίνακές του

Βγαίνω στους αγρούς

Μόνος

Γιατί, αδιάφορο αν χιονίζει, βρέχει ή λάμπει ο ήλιος

Η θλίψη κατηφορίζει σαν τους μαυροκόρακες

σε χωράφια οργωμένα με βαρύ χέρι.

Η ζωγραφιά αφήνει τον καιρό να διαβαίνει

μέχρι να έρθει φθινόπωρο

για να δείξει, στη διάρκεια της συγκομιδής,

ότι η ζωή δεν είχε χαράξει πτυχή γέλιου

καθώς το κάθε τι φαίνεται να υπάρχει απλά επί ματαίω.

Αλλά τότε τα χρώματά του πάλλουν

αφήνουν την παράνοια να χορέψει σε ομόκεντρους κύκλους

μέσα στον πυρφόρο ήλιο

ενώ τα μάτια του, για πάντα μπλε,

μοιάζει να ατενίζουν τα ενδότερα του εαυτού του.

Θαρραλέα αρκετά, είναι ακλόνητα

επειδή δεν βλέπουν

παρά ανυπαρξία,

σκληρότερη από όλες τις ερημιές.

Θυμίζει ότι ένα χέρι στοργικό

θα μπορούσε να είχε αλλάξει το πεπρωμένο του.

Κείται, λοιπόν, πλάι στον αδελφό του Τέο

κι οι δυο τους σκεπασμένοι με κουβέρτα από κισσό

κι είναι για πάντα αληθινά τα γράμματά του

που περιγράφουν την Τέχνη

ως το μάθημα των αναλογιών--

τη μεγαλύτερη απ' όλες τις τέχνες.

HATTO FISCHER (ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 1945-)

Μετάφραση από την Αγγλική: Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη

Grave of Vincent Van Gogh and Theo

Ποιειν Και Πραττειν - create and do